Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag nr.73 – 24.4.2010 – 8 deelnemers – distributie aan deelnemers + publicatie op blog: www.verslavingalsgeschenk.nl

De bijeenkomst wordt door de gespreksleider (G) geopend om 20 uur, terwijl een andere deelnemer het schriftelijk verslag voor zijn rekening neemt en de aanwezigen worden uitgenodigd tot doen van voorstellen ter bepaling van het gespreksonderwerp.
Hierop neemt A het woord; hij zegt: ‘er komen een aantal verschillende gedachten bij mij naar boven; misschien hebben ze nix met elkaar te maken, behalve dan dat ze allemaal aan mijn brein ontspruiten en juist dat brein zich op dit moment kennelijk in een absoluut euforische staat bevindt vanwege het memorabele feit dat ik niet gedronken heb, wellicht daardoor een prettig gevoel heb en nu opeens overspoeld raak door ogenschijnlijk onnozele maar bijzonder plezierige herinneringen, zoals:
– iemand in de groep, die ‘de Noordzee had leeggedronken….’; – zelf ik eens zonder sigaartjes zat – langs de gracht liep – klein geld in m’n zak – naar een sigarenwinkel ging en me ineens zó intens gelukkig voelde; – rij ik naar m’n praktijk – een prachtige route – voelde me zó gelukkig – even maar – 8 of 9 seconden – een top ervaring – euforisch vanwege het niet drinken….

Hiermee blijkt het onderwerp voor deze avond bepaald te zijn: het ervaren van opluchting, bevrijding en geluk, zodra de verslaving verdwenen (b)lijkt te zijn……!

De gespreksronde ontwikkelt zich aansluitend als volgt:

B: ik kom in de praktijk nogal eens heel dicht bij mijn eigen verslaving; dat gebeurt op momenten en speciaal bij het geven van voorlichting – bijvoorbeeld als ik de betekenis uitleg van de werking van groepen – zoals ik dat indertijd ook zelf als patient meemaakte – herinner me met name de eerste keer dat ik voorlichting gaf in de kliniek (detox), waar ik destijds zelf als patient met lood in de schoenen zat – keerde daar 2 jaar later als voorlichter terug – na een succesvolle behandeling – dat gaf mij een geweldig gevoel, temeer omdat ik daar zelf met voorlichters in contact kwam en daar toen opeens een verlengstuk van de kliniek bleek te zijn geworden – ik ervaar herkenning, tekens als ik weer in de kliniek kom en daar nu ook als het ware een verlengstuk van de groep ben – het geeft grote voldoening zodra mensen interesse gaan ontwikkelen – een voorrecht ook mijn boodschap over te brengen aan de huidige patienten – de boodschap dus: herstel is mogelijk: koppeling van eigen ervaring aan de keuze mogelijkheden van de huidige patienten.

C: ik heb geen behoefte aan dit soort contacten met patienten tijdens hun opname in een kliniek – was zelf super ongelukkig tijdens mijn eigen opname in Alkmaar – werd daar indertijd gestraft want zat met mede-patienten naar (hun) muziek te luisteren – raakte op die manier gewend aan André Hazes – achteraf wordt alles betrekkelijk – ik vond ‘t knap – de voorlichter was daar zelf verslaafd – zat te rillen en te trillen. Zelf kan ik heel goed gelukzalig worden, bijvoorbeeld door alleen in een museum te zijn – of in een gesprek – maar omgekeerd ook erg ongelukkig, zoals tijdens mijn eigen verslaving – dat laatste is nu gelukkig voorbij en ik ben nu (weer) een vrij gelukkig en ook blij mens – voel me nu verlost van mijn verslaving en merk dat geluk gewoon in heel veel dingen zit – ook in de natuur. Het vermogen om daarvan te genieten is (weer) volkomen terug. Tel uit je winst!

D: ik herinner mij de tegenstelling tussen verschillende stemmingen heel goed. In mijn ‘drankperiode’ gingen veel dingen fout. Werd ik angstiger. Had ‘s nachts ‘zwarte’ dromen, waaruit ik met het klamme zweet wakker werd. Heb nooit het verband gelegd tussen drank en angst. Liep op een gegeven moment vast en kwam dus in de Jellinek terecht: in totale angst gevangen. Achteraf niet vreemd als je plotseling stopt met drank, wordt opgenomen en je hele leven in elkaar lijkt te storten. Maar na de eerste heftige ontwenningsverschijnselen, brak, figuurlijk gesproken, opeens de zon door – kon ik mensen geloven die mij zeiden dat het nu ‘goed’ zou gaan. Die mensen konden lachen, want ook zij beweerden dat ze geluk hadden gehad. En ik begon dat ook op mezelf te projecteren. Ik geloofde het waarachtig ook. Voor mezelf. En zo ontstond een nieuwe dimensie in mijn bestaan. Geen zwarte gedachten meer. Goed leren luisteren naar andere mensen die al langer met dit bijltje hakten. En die ik durfde geloven. En die beweerden dat alles op z’n pootjes terecht zou komen. Die mij leerden (weer) de zon te ontdekken. Er ging een wereld voor mij open: mijn gezondheid terugwinnen, een nieuw leven opbouwen, niet haastig maar juist de tijd ervoor nemen. En dat alles was geen trucje. Geen dubbele bodem. Het werd dagelijks behoorlijk trainen. De groep om te praten. Maar ook de professionele helpers, de fysieke training, een gezond leefprogramma volgen, het repareren van een vast gelopen leven, dus ook verhuizen naar een andere stad, ander werk zoeken. En het bleek te kunnen. Langzamerhand begon ik er ook zelf in te geloven. Dat het allemaal zou kunnen. De kliniek bleek een ideaal startpunt te zijn om dit hele veranderingsproces te starten. Dat duurde drie maanden. Daarin ben ik ook begonnen met de groep. En met dat laatste ben ik doorgegaan. Het is werkelijk nooit in mijn hoofd opgekomen met die groep te stoppen. En dat doe ik nog steeds niet. Bij het kennismaken met de kliniek is de lach terug gekomen. En die is ‘gewoon’ gebleven. Het bleek het beste medicijn tegen de minder fraaie kanten van het bestaan. Ik geniet er nog dagelijks van en ben ook van plan daarmee door te gaan tot mijn laatste snik.

E: verzoekt zijn bijdrage niet op papier te zetten.

F: ik was in m’n jeugd heel stemmingsgevoelig – ben uit eenzaamheid gaan schilderen – maar ik wilde sneller euforische gevoelens hebben – had geen geduld – volgde tussen m’n 14e en 21e een verkeerde opleiding en dat gaf een ongeluksgevoel – ben daarmee in een latere fase een paar keer gestopt – kreeg dan energie plus een enorme kick / later stopte ik en kreeg echt afkickverschijnselen – moest geduld trainen – bij stoppen wilde ik snel een beloning – maar dat kan alleen maar als je stabiel bent en in evenwicht – daarvoor was ik echt in de weer om de kater te overwinnen – kreeg wel een rotgevoel van die kater – heb nu langzamerhand een stabiele basis – ken weldadige moeheid en ben dan intens gelukkig…

G: het verhaal, waaruit het onderwerp is voortgekomen, geeft een euforische indruk – doet me ook terugdenken aan het verhaal van onze zieke groepsmakker, voor wie wij deze gesprekken op papier zetten: deze vertelde eens in de groep, dat hij zelf op een terrasje in Frankrijk zat en ook opeens een diep gevoel van geluk beleefde en dat wilde delen met zijn vriendin, maar dat zulks tot zijn verdriet niet lukte – dat had ik, zegt G, vroeger zelf ook met muziek – later kon ik het terughalen, die ontroering – nu heb ik dat weer geprobeerd en ook bij mij blijkt het niet meer te werken. Trouwens ik heb dit ook ervaren bij het geven van een voorlichtings-sessie, waar een sfeer ontstond van openheid en intimiteit – bijvoorbeeld het verhaal van een meisje – ze was een half jaar sexueel misbruikt – kon ontsnappen – vertelde dat voor ‘t eerst – kennelijk was die situatie daar in die sessie veilig genoeg om te kúnnen vertellen – de staf had gezegd dat ze niet voor haar ouders daar moest zitten, maar voor zichzelf – dat gaf een bijzonder moment – er was kennelijk de goede ruimte om zo’n intimiteit op tafel te leggen – ik kwam haar recent nog tegen – ik gaf haar een hand en we konden elkaar ‘gewoon’ in de ogen kijken.

H: ik heb altijd het gevoel gehad dat geluk in kleine dingen zit – zon – een terrasje – dat gevoel had ik ook vóór mijn verslaving – tijdens mijn verslaving bleek dat gevoel voor het genieten van kleine dingen weg te zijn – daarnaast kreeg ik gewoon depressies tijdens mijn verslaving zodat ik ‘t licht niet meer zag – ben nu een jaar gestopt inclusief een uitgebreide behandeling en het leren genieten van kleine dingen – dat blijkt dan ook de juiste weg te zijn – vroeger werden het euforische momenten – nu blijkt geluk er toch anders uit te zien – nu overheerst het gevoel van bevrijding – binnen 24 uur denken: ‘t leven valt erg mee – is wellicht ook een groeiproces, geluk zit in kleine dingen – zonder drank blijkt een dreunen-vrij bestaan mogelijk…..

Hiermee is de ‘ronde’ voltooid en krijgt A de gelegenheid te reageren; hij zegt:

Wat ben ik mij nu opeens onwijs lekker gaan voelen – bevrijd – ik hoef niet meer te vechten: het is werkelijk een verschil van dag en nacht – ik kan weer genieten: tel uit je winst: zo ben ik laatst ook naar Katja Schuurman geweest – fantastisch – zij bood zich eigenlijk min of meer aan – hartverwarmende suggesties! Heerlijk!

De gespreksleider dankt A voor het onderwerp, suggereert dat een ieder enig geld in de groepspot werpt en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.

Amsterdam, 30 april 2010.